Μπέλλα:
<<Μα καλά Μπέλλα; Τί σκεφτόσουν και πήδηξες απ'τον βράχο;>>, είπε ο Τζέικομπ Μπλακ καθώς με πήγαινε σπίτι μου.
<<Δεν ξέρω...Πραγματικά..Δεν ξέρω..>>, κατσούφιασα. <<Δεν θέλω να απολογήσαι. Συγγνώμη απλώς τρόμαξα.>> <<Το μόνο άτομα που πρέπει να ζητήσει συγγνώμη είμαι εγώ, Τζέικ, μόνο εγώ.>>
Είχαμε φτάσει σπίτι μου. Τον κοίταζα. Κοίταζα τον ώμο του κι ήμουν έτοιμη να τον φιλήσω. Πλησίασα. Τον φίλησα. Με κοίταξε. Εντάξει, τώρα ντρεπόμουν. Μου χαμογέλασε και κόλλησε τα χείλη του στα δικά μου. Φιληθήκαμε. Πρέπει να ξεπέρασα τον Έντουαρντ. Δεν τον ήθελα πια. Η καρδιά μου άνηκε στον Τζέικομπ.
<<Μπέλλα...>>μου είπε σταματόντας να με φιλάει. Φαντάστηκα ότι θα μου έλεγε "το θες σίγουρα αυτό;" <<σ'έχω αποτυπώσει>>, τα μάγουλα του σκούριναν. Σκέφτηκα πως κοκκίνησε. Αυτό ήταν όλο; Τον ξαναφίλησα. Κι εγώ τον είχα αποτυπώσει...μέσα στην καρδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου