Μπέλλα
<<Τζέικομπ μην ανησυχείς...είσαι εσύ εδώ...Τί μανία έχεις πάθει με τους βρικόλακες; Εγώ δεν πιστεύω να μου κάνουν κακό αφού έχω εσένα εδώ...>>, είπα στο Τζέικομπ για χιλιοστή φορά.
<<Δεν ξέρω>>, μου είπε, <<το μυρίζω πολύ έντονα...Δεν νομίζω..Είναι πολύ έντονο, είναι πολύ κοντά, ίσως μας ακούει τώρα...>>.
<<Και τώρα θα μας χαλάσει την νύχτα μιά μυρωδιά;>>, παραπονέθηκα, <<έλα να συνεχίσουμε την νύχτα μας και αν έρθει κάποιος...>>, η φωνή μου είχε χαμηλώσει.
<<Εντάξει, έχεις δίκιο, με συγχωρείς>>, απολογήθηκε.
Επιτέλους ξεκόλησε...Τί είχε πάθει πια;
<<Απλώς έχω ένα κακό προαίσθημα>>.
<<Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη, ούτε να απολογήσε...Σε καταλαβαίνω>>, ή τουλάχιστον προσπαθώ, πρόσθεσα από μέσα μου.
<<Σ'αγαπώ!>>, μου ψιθύρισε. Ύστερα χαμογέλασε, έβγαλε το κεφάλι του έξω απ'΄το παράθυρο και φώναξε:
<<ΜΠΕΛΛΑ Σ'ΑΓΑΠΩ!!!>>, ύστερα έγινε πράσινος, <<μυρίζει χειρότερα...αναρωτιέμαι ποιός είναι...>>.
<<Δεν χρειάζεται να αναριωτιέσαι για πολύ>>, είπε μιά γνωστή, βελούδινη και απαλή φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου