Α 13. Κεφάλαιο (Βella - Edward)

Μπέλλα:

<<Απαιτώ να μου δώσεις εξηγήσεις>>, είπα λες και μπορούσε να αναστίσει τον Τσάρλι.
Δεν είπε τίποτα. Ξαφνικά μου όρμησε και...πουφ! Ξύπνησα. Απλώς ξύπνησα ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου. Άκουσα μιά βελούδονη φωνή - και δεν απόρησα ποιανού ήταν. <<Συνέρχετε>>
Ύστερα άκουσα βήματα. Ό ένας έτρεξε γρήγορα κι έπιασε το χέρι μου. Ήταν ζεστό.
Ξαφνικά θυμήθηκα: <<Πού είναι ο Τσάρλι;>>, είπα.
Κανείς δεν απάντησε. Όλοι με τα κεφάλια κάτω.
<<Πού-είναι-ο-Τσάρλι>>, είπα συλλαβιστά, <<ΤΙ ΔΕΝ καταλαβένται;>>
<<Μπέλα..ηρέμησε...Είσαι χτυπημένη>>, μου είπε ο Τζέικομπ.
<<Λοι..>, άρχισα αλλά αποτυπώθηκε η φράση στο μυαλό μου. Χτυπημένη; Το δεξί μου χέρι ήταν όλο με γύψο. Εντάξει.
Με το αριστερό μου χέρι πήγα να αγγίξω το κεφάλι μου. Έπιασα έναν επίδεσμο. Μετά θυμήθηκα τ'όνειρο. Ήταν όνειρο; Ο Τσάρλι ήταν νεκρό; Θυμήθηκα το αποκεφαλισμένο του κεφάλι και την Βικτόρια να με απειλεί. Εγώ πως επιβίοσα;
<<Εξηγήστε>>, είπα.
<<Δεν είσαι μόνο εκεί χτυπημένη>>, είπε ο Τζέικομπ κοιτόντας τα πόδια μου. Και τα δύο ήταν με γύψο και συκωμένα.
<<Μα..τί..τί έπαθα;>>, μουρμούρισα.
Οι άλλοι πάλι δεν απάντησαν. Κοίταξα τον πιο κοντό απ'όλους.
<<Σεθ;>>, είπα.
<<Μην.Τολμήσεις.>>, του είπε ο Τζέικομπ.
Νευρίασα. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.
<<Γιατί δεν μου λέτε τίποτα;>>, είπα.
<<Μπέλλα>>, μου είπε ο Έντουαρντ. Ο Τζέικομπ του έριξε ένα άγριο βλέμμα, ενώ ο Έντουαρντ του έριξε ένα επιπληκτικό <<Όταν είσαι καλύτερα θα στα πούμε όλα. Στο υπόσχομαι>>.
<<ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ>>, τσίριξα, <<ΚΑΙ ΠΡΩΤ'ΑΠΟΛΑ: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΣΑΡΛΙ>>.
Ξαφνικά μίλησε ο Σεθ: <<Είναι...>>
<<Όχι>>, είπε ο Έντουαρντ, <<Δεν πρέπει να μάθει. Όχι ακόμη>>.
<<Ξύπνησε;>>, είπε η νοσοκόμα.
<<Ναί>>, είπαν όλοι με μιά φωνή.
Η νοσοκόμα μου άλλαξε ωρό και μου έκανε μιά ηρεμηστική ένεση και αποκημήθηκα.





Έντουαρντ:

<<Συνέρχετε>>, είπα στους δύο σκύλους.
Ο Τζέικομπ κι ο Σεθ ήρθαν (Αν κι ο Τζέικομπ μπορώ να πω πως έτρεξε).
Η Μπέλλα ξυπνούσε καθώς τεντωνόταν και μούγκριζε. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια της. Τα ανοιγίοκλησε αρκετές φορές κι ύστερα πετάχτηκε.
<<Πού είναι ο Τσάρλι;>>, είπα σχεδόν υστερικά.
Δεν μίλησε κανείς. Ο Τζέικομπ σκέφτηκε: να της το πούμε; Με κοίταξε. Του κούνησα αρνητικά το κεφάλι χωρίς να το δεί η Μπέλλα.<<Πού-είναι-ο-Τσάρλι>>, είπε ξανα συλλαβιστά, <<ΤΙ ΔΕΝ καταλαβένται;>>
<<Μπέλα..ηρέμησε...Είσαι χτυπημένη>>, της είπε ο Τζέικομπ.
<<Λοι..>, άρχισε αλλά σταμάτησε ξαφνικά της φράση της.
Κοίταξε το δεξί της χέρι και με το αριστερό έπιασε τον επίδεσμο στο κεφάλι.
<<Εξηγήστε>>, είπε.
<<Δεν είσαι μόνο εκεί χτυπημένη>>, είπε ο Τζέικομπ κοιτόντας τα πόδια της. Και τα δύο ήταν με γύψο και σηκωμένα.
<<Μα..τί..τί έπαθα;>>, μουρμούρισε.

Πάλι δεν μιλήσαμε.
<<Σεθ;>>, είπε.
<<Μην.Τολμήσεις.>>, του είπε ο Τζέικομπ.
<<Γιατί δεν μου λέτε τίποτα;>>, είπε.
<<Μπέλλα>>,της είπα. Ο Τζέικομπ μου έριξε ένα
άγριο βλέμμα και σκέφτηκε: Μην της πείς καμιά χαζομάρα. Τον αγνόησα <<Όταν
είσαι καλύτερα θα στα πούμε όλα. Στο υπόσχομαι>>.
<<ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΩΡΑ>>, τσίριξ, <<ΚΑΙ ΠΡΩΤ'ΑΠΟΛΑ: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΣΑΡΛΙ>>.
Ξαφνικά μίλησε ο Σεθ: <<Είναι...>>
<<Όχι>>, του είπα, <<Δεν πρέπει να μάθει. Όχι ακόμη>>.
<<Ξύπνησε;>>, είπε η νοσοκόμα.
<<Ναί>>, είπαμε ολοι.

Η νοσοκόμα άλλαξε τον ορό της και της έκανε μιά ηρεμιστική ένεση. Ύστερα...Αποκοιμήθηκε.