10. Κεφάλαιο (Seth)

Σεθ:


Εντάξει, νευρίασα. Δεν ξέρω αν φενόταν, πάντως, είχε μίνει το στόμα μου ανοιχτό, σφιγμένο. Το μέτωπο μου είχε ρυτιδιάσει. Ο Τζέικομπ δεν ήταν ποτέ ευγενικός - τουλάχριστον όλη την διάρκεια που είναι λύκος - αλλά δεν μπορούσε να κρύψει τα νεύρα του. Σκέφτηκα όσα σκάσε μου είχε πεί και πήρα ανάποδες. Μπορεί να ήμουν το "καλό και αθώο παιδί" αλλά δεν πάει να πεί πως μπορούν όλοι να με κάνουν ό,τι θέλουν.
<<Σεθ; Σου μιλάω>>, είπε ο Τζέικομπ ακόμη εκνευρισμένος.
Τα δικά μου νεύρα ξαναφούντωσαν.
<<Ξέρεις κάτι; Άστο. Παράτα το. Φεύγω!!>>, είπα και έγινα λύκος βγαίνοντας απο το παράθυρο. Ένιωσα την ζέστη να με κατακλύει.
Έτρεχα, έτρεχα...με δάκρυα στα μάτια. Δεν ήταν κανείς μεταμορφομένος. Τουλάχιστον...τουλάχιστον όχι κοντά. Τα δάκρυα θόλωσαν τα μάτια μου.
Ακούστηκε κάτι στους θάμνους. Σταμάτησα. Είχα πάρει πολύ φόρα που δεν σταμάτησα αμέσως αλλά τα πόδια μου γλίστρησαν. Κοίταξα. Δε είδα τίποτα. Είχε αέρα. Ίσως ήταν αυτό. Ήμουν απορημένος κι έτσι πλησίασα.
Και τότε... εμφανίστηκε...η κοκκινομάλα βρικόλακας. Την κοίταξα και γρύλισα. Εκείνη απλώς γύμνωσε τα δόντια της. Δεν με είδε. Κοίταζε προς την μεριά απ'εκεί που ήρθα. Ήθελε να πάει σπίτι της Μπέλλα.
Τότε εγώ έτρεξα...Δεν γύρισα πίσω να δω αν με είδα αλλά έτρεχα όσο πιο πολύ μπορούσα. Ένιωθα τα στεγνά δάκρυα στο πρόσωπο μου. Συνέχησα να τρέχω...