Μπέλλα:
Δεν το πιστεύω...Ζούσα σ'έναν εφιάλτη. Δεν μπορεί να έλεγε αυτές τις λέξεις ο Τζέικομπ Μπλακ που ξέρω.
<<Δεν μπορούμε να πούμε πως ο Τσάρλι είναι στην φυλακή>>, είχε πεί πριν 2 δευτερόλεπτα.
Ύστερα, χωρίς να το περιμένω, συνέχισε με πιο χαμηλή φωνή. <<Θα πληγωθεί>>.
<<Έχεις δίκιο>>, άκουσα την φωνή του Σεθ, <<συγγνώμη..Όντως δεν πρέπει να το μάθει>>.
<<Το έμαθα όμως>>, είπα σηκώνοντας το κορμί μου, <<πείτε τα μου όλα>>.
Όλοι ξαφνιάστηκαν βλέποντας με να σηκώνομαι απ'το κρεβάτι. Ήθελα να τα μάθω όλα, ΟΛΑ!
<<Μπέλλα...>>, άρχισε ο Έντουαρντ αλλά ο Τζέικομπ το διέκοψε:
<<Μην σηκώνεσαι..Θα στα πούμε όλα>>
<<Ακούω>>, είπα με επιτακτηκή φωνή.
<<Καθώς οδηγούσατε πετάχτηκε η Βικτόρια μπροστά από το αμάξι. Ο Τσάρλι προσπαθούσε να την αποφύγει αλλά εκείνη όλο μπροστά του ήταν. Έτσι και χτύπησες το κεφάλι σου>>, άρχισε ο Έντουαρντ με μιά ανάσα αγγίζοντας το, χτυπημένο σημείο στο κεφάλι μου,<<Ύστερα, κοίταξε για ένα δεύτερο αριστερά και την αρπάξαμε. Ο Τσάρλι έπεσε πάνω σε μιά κολόνα stop. Τον βρήκε ένας αστυνόμος - που αποδήχθηκε αρχηγός αστηνομίας>>, είδε το απορρημένο μου βλέμμα, <<Είναι σε ανώτερη θέση από τον μπαμπάς σου>>, και συνέχισε, <<Μπήκε στην φυλακή μέχρι να μπορέσει να τον δεί ο αρχηγός της αστυνομίας και...>>.
Τον διέκοψα.
<<Η Βικτόρια;>>
<<Την κανονίσαμε>>, χαμογέλασε ο Τζέικομπ.
Αναφύσησα.
Ξαφνικά άνηξε κάποιος την πόρατα του δωματίου φέρνοντας απάνω μου όλο το πρωινό φως κάνοντες με να κλίσω τα μάτια. Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα. Κοίταξε ένα χαρτί κι είπε:
<<Ιζαμπέλλα...>>
<<Σουάν>>, τον διέκοψα, <<ναί, εγώ είμαι. Τί θέλετε;>>
<<Ονομάζομαι Αλάστ Ντιγκ κι είμαι αρχηγός την αστυνομίας>>, εγώ νευρίασα, <<τί έγινε;>>, συνέχισε.
<<Είμασταν στον δρόμο και ξαφνικά μιά γυναίκα, κοκκινομάλα θαρώ πως ήταν, ήταν μπροστά μας όλη την ώρα. Ο πατέρας είχε φρικάρει. Πήγενε δεξιά, αριστέρα. Δεν ήθελε να την πατήσει και είχε πανικοβληθεί>>
Ο κύριος Ντιγκ σημείωνε σ'ένα χαρτί.
<<Σ'ευχαριστώ πολύ. Μου είπε. Γειά σου>>, είπε και γύρισε να φύγει.
<<Μισό λεπτό>>, είπα, <<θα βγεί ο πατέρας μου από την φυλακή;>>
Χαμογέλασε.
<<Μην ανησυχείς. Ο πατέρας σου θα είναι μιά χαρά. Σε λίγο καιρό θα είστε πάλι μαζί. Καλη ανάρωση>>, κι έφυγε.
ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Οι Κάλεν γύρισαν πίσω, στο Φορκς. Εγώ κι Ο Τζέικομπ είμασταν ακόμη μαζί αλλά δεν το δείχναμε. Ο Τσάρλι είχε καλέσει του Κάλεν και τους Μπλακ για ένα πάρτυ. Δεν έγινε δικαστήριο. Τον αποφυλάκισαν γιατί ήταν ήρεμος κι είχε άλοθι.
Ντριιιιιιιιιιν! Το κουδούνι. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Έντουαρντ με την Άλις και τον Κάρλαϊλ.
<<Η υπόλοιπη οικογένεια;>>, είπε ο Τσάρλι μ'ένα χαμόγελο. Δεν του κρατούσε κακία για τίποτα.
<<Θα έρθει σε λίγο>>, είπε κι εκείνος και γύμνωσε τα αστραφτερά του δόντια. Υπέθεσα πως είχαν πάει για κυνήγι.
Ο Έντουαυρντ μπήκε μέσα. Καθήσαμε, φάγαμε (στην πραγματικότητα οι βρικόλακες δήλωσαν πως έκανα μιά ιδηκή δίαιτα επειδή είχε αρρωστήσει ο Έμετ και δεν έπρεπε να τρώνε κοντά του) και ύστερα ο Μπίλι κι ο Τζέικομπ ψιθύριζαν κάτι.
<<Λοιπόν:>>, άρχισε ο Μπίλι, <<κάνω πρόποση στην αποφυλάκηση του φιλου μου του Τσάρλι>>.
Οι Κάλεν έφυγαν. Το ίδιο κι οι Μπλακ. Ο Τσάρλι πήγε για ψάρεμα. Εγώ ήμουν στο δωμάτιό μου πιστεύοντας πως σε λίγα λεπτά - ίσως και δευτερόλεπτα - ο Τζέικομπ θα ήταν εδώ. Άκουσα το παράθυρο της πόρτας επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου. Άνοιξα το παράθυρο. Ο κρύος αέρας με έκανε να ανατριχιάσω αλλά όχι για πολύ. Ο Τζέικομπ μ'αγγάλιασε και ίδρωσα μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Όπως πάντα ήταν χωρίς μπλούζα. Άρπαξα τα αναμαλιασμένα μαλλιά του και τον φίλησα. Εκείνος ανταπέδωσε. Είμασταν κοντά στο κρεβάτι όταν ακούστηκε κάτι απ'έξω. Ξαφνικά ο Έντουαρντ Κάλεν μπήκε στο δωμάτιό μου.
<<Τί θες εσύ εδώ;>>, είπε ο Τζέικομπ νευριασμένα.
<<Εγώ του είπα, ηρέμησε>>, είπα.
Έδειχνε σαστισμένος.
<<Τζέικομπ...ξέρω ότι σε πλήγωσα πολλές φορές κι όπως σου έχω ξαναπεί με σκοτώνει...>>, ο Έντουαρντ δεν μίλαγε, <<θα αναρωτιέσαι που το πάω σωστά;>>.
Δεν απάντησε.
<<Τζέικομπ...λυπάμαι αλλά θα πρέπει να σε ξαναπληγώσω ακόμη μία φορά... Σ'αγαπάω αλλά..η καρδιά μου ανηκεί σε εκείνον.. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν... Λυπάμαι!!>>.
Με κοίταζε σαν να ήταν πρώτη δημοτικού και προσπαθούσα να του εξηγήσω πως ένα κι ένα κάνουν δύο. Τότε είπε:
<<Καταλαβαίνω>>, είπε και βγήκε από το παράθυρο.
<<Τί ηταν το φιλί;>>, είπα ο Έντουαρντ με την απαλή βελούδινη φωνή του να μιλάει για πρώτη φορά.
<<Του απαχαιρετισμού>>, είπα και φιληθήκαμε.
Ήταν ένα παθιασμένο φιλί. Το περίμενα πολύ καιρό αυτό. Με έριξε στο κρεβάτι κι άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του κι ήρθε πάνω μου. Έβγαλε και το παντελόνι του. Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, ήταν ολόγυμνος. Το ίδιο κι εγώ.
Τον άφησα να τελειώσει την δουλειά του. Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του...που δεν κατάλαβα πως ήταν η πρώτη μου φορά.
ΤΕΛΟΣ
Δεν το πιστεύω...Ζούσα σ'έναν εφιάλτη. Δεν μπορεί να έλεγε αυτές τις λέξεις ο Τζέικομπ Μπλακ που ξέρω.
<<Δεν μπορούμε να πούμε πως ο Τσάρλι είναι στην φυλακή>>, είχε πεί πριν 2 δευτερόλεπτα.
Ύστερα, χωρίς να το περιμένω, συνέχισε με πιο χαμηλή φωνή. <<Θα πληγωθεί>>.
<<Έχεις δίκιο>>, άκουσα την φωνή του Σεθ, <<συγγνώμη..Όντως δεν πρέπει να το μάθει>>.
<<Το έμαθα όμως>>, είπα σηκώνοντας το κορμί μου, <<πείτε τα μου όλα>>.
Όλοι ξαφνιάστηκαν βλέποντας με να σηκώνομαι απ'το κρεβάτι. Ήθελα να τα μάθω όλα, ΟΛΑ!
<<Μπέλλα...>>, άρχισε ο Έντουαρντ αλλά ο Τζέικομπ το διέκοψε:
<<Μην σηκώνεσαι..Θα στα πούμε όλα>>
<<Ακούω>>, είπα με επιτακτηκή φωνή.
<<Καθώς οδηγούσατε πετάχτηκε η Βικτόρια μπροστά από το αμάξι. Ο Τσάρλι προσπαθούσε να την αποφύγει αλλά εκείνη όλο μπροστά του ήταν. Έτσι και χτύπησες το κεφάλι σου>>, άρχισε ο Έντουαρντ με μιά ανάσα αγγίζοντας το, χτυπημένο σημείο στο κεφάλι μου,<<Ύστερα, κοίταξε για ένα δεύτερο αριστερά και την αρπάξαμε. Ο Τσάρλι έπεσε πάνω σε μιά κολόνα stop. Τον βρήκε ένας αστυνόμος - που αποδήχθηκε αρχηγός αστηνομίας>>, είδε το απορρημένο μου βλέμμα, <<Είναι σε ανώτερη θέση από τον μπαμπάς σου>>, και συνέχισε, <<Μπήκε στην φυλακή μέχρι να μπορέσει να τον δεί ο αρχηγός της αστυνομίας και...>>.
Τον διέκοψα.
<<Η Βικτόρια;>>
<<Την κανονίσαμε>>, χαμογέλασε ο Τζέικομπ.
Αναφύσησα.
Ξαφνικά άνηξε κάποιος την πόρατα του δωματίου φέρνοντας απάνω μου όλο το πρωινό φως κάνοντες με να κλίσω τα μάτια. Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα. Κοίταξε ένα χαρτί κι είπε:
<<Ιζαμπέλλα...>>
<<Σουάν>>, τον διέκοψα, <<ναί, εγώ είμαι. Τί θέλετε;>>
<<Ονομάζομαι Αλάστ Ντιγκ κι είμαι αρχηγός την αστυνομίας>>, εγώ νευρίασα, <<τί έγινε;>>, συνέχισε.
<<Είμασταν στον δρόμο και ξαφνικά μιά γυναίκα, κοκκινομάλα θαρώ πως ήταν, ήταν μπροστά μας όλη την ώρα. Ο πατέρας είχε φρικάρει. Πήγενε δεξιά, αριστέρα. Δεν ήθελε να την πατήσει και είχε πανικοβληθεί>>
Ο κύριος Ντιγκ σημείωνε σ'ένα χαρτί.
<<Σ'ευχαριστώ πολύ. Μου είπε. Γειά σου>>, είπε και γύρισε να φύγει.
<<Μισό λεπτό>>, είπα, <<θα βγεί ο πατέρας μου από την φυλακή;>>
Χαμογέλασε.
<<Μην ανησυχείς. Ο πατέρας σου θα είναι μιά χαρά. Σε λίγο καιρό θα είστε πάλι μαζί. Καλη ανάρωση>>, κι έφυγε.
ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Οι Κάλεν γύρισαν πίσω, στο Φορκς. Εγώ κι Ο Τζέικομπ είμασταν ακόμη μαζί αλλά δεν το δείχναμε. Ο Τσάρλι είχε καλέσει του Κάλεν και τους Μπλακ για ένα πάρτυ. Δεν έγινε δικαστήριο. Τον αποφυλάκισαν γιατί ήταν ήρεμος κι είχε άλοθι.
Ντριιιιιιιιιιν! Το κουδούνι. Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Έντουαρντ με την Άλις και τον Κάρλαϊλ.
<<Η υπόλοιπη οικογένεια;>>, είπε ο Τσάρλι μ'ένα χαμόγελο. Δεν του κρατούσε κακία για τίποτα.
<<Θα έρθει σε λίγο>>, είπε κι εκείνος και γύμνωσε τα αστραφτερά του δόντια. Υπέθεσα πως είχαν πάει για κυνήγι.
Ο Έντουαυρντ μπήκε μέσα. Καθήσαμε, φάγαμε (στην πραγματικότητα οι βρικόλακες δήλωσαν πως έκανα μιά ιδηκή δίαιτα επειδή είχε αρρωστήσει ο Έμετ και δεν έπρεπε να τρώνε κοντά του) και ύστερα ο Μπίλι κι ο Τζέικομπ ψιθύριζαν κάτι.
<<Λοιπόν:>>, άρχισε ο Μπίλι, <<κάνω πρόποση στην αποφυλάκηση του φιλου μου του Τσάρλι>>.
Οι Κάλεν έφυγαν. Το ίδιο κι οι Μπλακ. Ο Τσάρλι πήγε για ψάρεμα. Εγώ ήμουν στο δωμάτιό μου πιστεύοντας πως σε λίγα λεπτά - ίσως και δευτερόλεπτα - ο Τζέικομπ θα ήταν εδώ. Άκουσα το παράθυρο της πόρτας επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου. Άνοιξα το παράθυρο. Ο κρύος αέρας με έκανε να ανατριχιάσω αλλά όχι για πολύ. Ο Τζέικομπ μ'αγγάλιασε και ίδρωσα μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Όπως πάντα ήταν χωρίς μπλούζα. Άρπαξα τα αναμαλιασμένα μαλλιά του και τον φίλησα. Εκείνος ανταπέδωσε. Είμασταν κοντά στο κρεβάτι όταν ακούστηκε κάτι απ'έξω. Ξαφνικά ο Έντουαρντ Κάλεν μπήκε στο δωμάτιό μου.
<<Τί θες εσύ εδώ;>>, είπε ο Τζέικομπ νευριασμένα.
<<Εγώ του είπα, ηρέμησε>>, είπα.
Έδειχνε σαστισμένος.
<<Τζέικομπ...ξέρω ότι σε πλήγωσα πολλές φορές κι όπως σου έχω ξαναπεί με σκοτώνει...>>, ο Έντουαρντ δεν μίλαγε, <<θα αναρωτιέσαι που το πάω σωστά;>>.
Δεν απάντησε.
<<Τζέικομπ...λυπάμαι αλλά θα πρέπει να σε ξαναπληγώσω ακόμη μία φορά... Σ'αγαπάω αλλά..η καρδιά μου ανηκεί σε εκείνον.. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν... Λυπάμαι!!>>.
Με κοίταζε σαν να ήταν πρώτη δημοτικού και προσπαθούσα να του εξηγήσω πως ένα κι ένα κάνουν δύο. Τότε είπε:
<<Καταλαβαίνω>>, είπε και βγήκε από το παράθυρο.
<<Τί ηταν το φιλί;>>, είπα ο Έντουαρντ με την απαλή βελούδινη φωνή του να μιλάει για πρώτη φορά.
<<Του απαχαιρετισμού>>, είπα και φιληθήκαμε.
Ήταν ένα παθιασμένο φιλί. Το περίμενα πολύ καιρό αυτό. Με έριξε στο κρεβάτι κι άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισό του κι ήρθε πάνω μου. Έβγαλε και το παντελόνι του. Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, ήταν ολόγυμνος. Το ίδιο κι εγώ.
Τον άφησα να τελειώσει την δουλειά του. Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του...που δεν κατάλαβα πως ήταν η πρώτη μου φορά.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου